ΑΝΤΩΝΗ ΣΑΜΑΡΑΚΗ
ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ
Μην πεις ποτέ σου: «είναι αργά»
κι αν χαμηλά έχεις πέσει
κι αν λύπη τώρα σε τρυγά
κι έχεις βαθιά πονέσει.
Μην ποτέ σου αυτές τις δυό
απελπισμένες λέξεις.
Κι άς έμπλεξες με το κακό,
καί πάλι θα ξεμπλέξεις!
Ποτέ, ποτέ δεν είναι αργά!
Πρέπει να το πιστέψεις
καί την Πίστη στην καρδιά
Εκείνον να γυρέψεις.
«Είναι αργά!» λοιπόν μην πεις
ότι κι αν σού συμβαίνει.
Φτάνει να Του προσευχηθείς
κι άμέσως σ’ ανασταίνει!
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΥ
Α
Τον ηρωα τον γνωρίζεις απ’ την πτώση
καί τον δειλό απ’ τ’ ανέβασμα που δεν του αξίζει.
Του πρώτου τ’ όνομα το ψιθυρίζει
στ’ αυτιά του λαού ένας άγνωστος με πλούσια γνώση.
Τ’ όνομα του άλλου το σαλπίζει
καί με τά τύμπανα το διαφημίζει
στην αγορά ό έσμός των εργολάβων.
Β
Δεν αγρυπνούν πιά οί φύλακες… Τά τείχη
τά παρατήσανε σε χέρια γυναικών.
Τά προστατεύει, λένε, η τύχη-
καί η αλλαγή τά προστατεύει των καιρών…
Άς έρθη ο Αττίλας πάλι- και χτυπάμε
την ώρα εκείνη το συναγερμό
(Ναι! Θα προστάσουμε να πάμε
ν΄ ανοίξουμε τις πύλες στον εχθρό!...
Γ
Περίμενα καιρό, πολύν καιρό.
Δεν είπα σε κανέναν λέξη.
Δεν ήθελα κανένας να προσέξει
ότι διψούσα κι ήθελα νερό.
Κι ήρθε από πάνου η εντολή να βρέξει.